Dzisiaj frywolitkowe śnieżynki o wdzięcznej nazwie Spring Blossom, czyli wiosenne kwiecie. Autorką wzoru jest Jon Yusoff, prowadząca bloga Tat-a-Renda. Wzór nie jest darmowy, pochodzi z książki Tatted snowflakes collection.  Na blogu autorki znajdziecie inne wzory, które są darmowe w zakładce Free patterns. Obecnie Jon realizuje projekt związany z rekonstrukcją frywolitkowej serwety według  historycznego wzoru  Normy Benporath. 

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)

Już wcześniej pisałam o moich szyciowych produkcjach związanych z lalkami szmaciankami, czyli tilda dolls. Szycie lalek to taka mała odskocznia od życia w pełnej wersji dla dorosłych. Nie wiem, czy przypadkiem nie jest to jakaś podświadoma ucieczka do czasów dzieciństwa, które z reguły jawi nam się we wspomnieniach w nieco wyidealizowanej wersji jako czas beztroski i ciągłej zabawy... No cóż, moje dzieciństwo też takie było do pewnego momentu, czyli choroby mojej mamy, która mając 29 lat dowiedziała się, że ma stwardnienie rozsiane. Jak się domyślacie, życie całej naszej rodziny fiknęło kozła. Szpitale, rzuty, remisje. Tak sobie żyliśmy od pogorszenia do polepszenia stanu zdrowia mamy...Nigdy nie wiedzieliśmy, co będzie następnego dnia, bo pogorszenie nadchodziło szybko, skrycie i często nocą. Poprawa natomiast wlokła się dniami, tygodniami, miesiącami.... Żyliśmy tak i żyjemy nadal, bo moja mama od wielu lat trwa na placu boju. I na zakończenie tej prywaty taka mała ironia losu - u mnie również podejrzewano stwardnienie. Pisałam kiedyś o pobycie w szpitalu. Siedziałam tam, czekając na diagnozę i SM wykluczono definitywnie. Na szczęście.

Dzisiaj zrobiłam dwie frywolitkowe śnieżynki z najnowszego e-booka Robin Perfetti Four dozen tatted snowflakes, o którym wspominałam w lutym w poście o śnieżynkowym szaleństwie. Jesienią ubiegłego roku zakupiłam na Etsy PDF z 48 wzorami śnieżynek. Część zdążyła zawisnąć na choince, ale kilku nie zdążyłam zrobić i teraz dorabiam te chyba 6 wzorów. Dwa odcinki serialu kryminalnego i dwie  śnieżynki ;) Moje tempo robienia frywolitek obliczam w obejrzanych filmach...

Frywolitki lecą na pandemiczną zabawę u Ani, Oli i Justyny :)

Pozdrawiam,
Anetta (jamiolowo)

W tym roku zrobiłam kilka wielkanocno -wiosennych wianków brzozowych, które ozdobiłam zajączkami ze sklejki. Sama wycinałam te zające na wyrzynarce. Najpierw narysowałam sobie wzór, a potem cięłam. Niby są podobne, ale każdy inny, szczególnie przy uszach ponosiła mnie fantazja :D Przygotowałam też skromne stroiki - z zającem i kurą. W pracy zrobiłam również kilkanaście karteczek z jajkami i zającem w roli głównej. Jakoś w tym roku ciągnęło mnie w stronę stonowanych kolorków, niekoniecznie typowo wiosennych.

 Zrobiłam to wszystko miesiąc temu. W pracowni zostały duże skorupy "jaj", które wyprodukowałam z chłopakami z papieru, wikolu i balonów, ale niestety nie zdążyliśmy zrobić stroików, bo wszyscy trafiliśmy na kwarantannę. A potem było już tylko gorzej, bo zachorowałam... Siedzę w domu z synem w izolacji. Tak mijają nam kolejne bezsensownie spędzone święta... 

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)

Jakiś czas temu zarzekałam się, obserwując triumfalny powrót makramy na salony, że na pewno nie zajmę się nią... Powodów do takiego twierdzenia miałam wiele, ponieważ jestem z pokolenia, które pracowicie pętało supły na sznurku od snopowiązałki- śmierdzącym jakimś okropnym olejem maszynowym- i drapiącym dłonie. Bo przecież węzły należało dobrze zaciskać, żeby makrama się nie rozlazła. A w ogóle to był taki moment, że zdobycie tego sznurka graniczyło z cudem, bo rolnicy też mieli sznurkowe deficyty..
Dzisiaj zapewne idealnie wpisalibyśmy się z tym  snopowiązałkowym sznurkiem w trend eco i styl rustykalny. Wtedy cieszyliśmy się, że udało się zrobić "wiecznie żywą" sowę na patyku, wiszące kwietniki czy torbę na zakupy z drewnianymi uszami. No cóż, miało to swój urok, ale czasy się zmieniły... 

Makramowe poduszki

Któregoś dnia w pracy rozwinęła się rozmowa na temat makramy. Zbyłam temat milczeniem, bo w pamięci miałam sznurek do snopowiązałki, ale gdy zobaczyłam poduszki makramowe ze sznurka bawełnianego, to moje nieugięta postawa względem makramy z lekka zachwiała się. A gdy zobaczyłam ceny makramowych poduszek,  mój opór runął całkowicie. Znacie to uczucie, że musicie zrobić coś natychmiast -już zaraz, ale nie macie do tego stosownych materiałów? Szuka się wtedy zamienników, będących pod ręką. I ja tak zrobiłam, zamiast czekać na sznurek do makramy, zużyłam to, co miałam pod ręką, czyli sznurek wędliniarski biały 500g , który nabyłam dwa lata temu w niewiadomym celu za jedyne 9.90. 

 

Filmik z YT

Znalazłam na YT rosyjski filmik z cudną poduszką. Pocięłam sznurek według instrukcji i tu mała uwaga - długość pojedynczego sznurka 4m, to zbyt dużo na tę poduszkę. Radzę ciąć krótsze nitki max. 3,5m. I druga uwaga, jeśli ktoś robi z takiego sznurka, jak mój (ok.3mm), to będzie potrzebować ok. 44 nitek, a nie jak w filmiku 24 -na poduszkę o wymiarach 40x40cm.
Uwiązałam wszystkie nitki na sznurku pomocniczym. Całość przykleiłam do stołu i zaczęłam robić. Najpierw powoli, z pewną dozą niepewności, by po chwili przeżyć całkowite makramowe oświecenie. Nagle bowiem uświadomiłam sobie, że pamiętam te węzły sprzed lat. Fakt, sznurek wędliniarski ma max. ok. 3mm, więc supłałam te sploty i supłałam. Długo.... Bardzo długo... A mając takiego pomocnika, to zadanie było jeszcze bardziej skomplikowane, bo spadające z góry nitki można łapać w zęby, można plątać łapką lub można się w nich po prostu położyć i spać.

Cenowe rozważania

Drugą poduszkę zrobiłam z fragmentu zdjęcia widzianego na Pintereście. Na koniec nabyłam pięknej urody dość gruby len za jedyne 18 zł za metr i uszyłam 3 poduszki 40x40cm. Dwie obszyłam tymi makramowymi urobkami, a trzecia albo poczeka na swoją kolej, albo zostanie w stanie naturalnym...
Koszt tych dwóch makramowych poduszek to ok.30 zł, bo wsady do wnętrza poduszek miałam... Obecnie sznurek, który wykorzystałam kosztuje od 13 do 16 zł, więc wiadomo ta cena będzie nieco wyższa, ale i tak zdecydowanie niższa od cen gotowych poduszek, które można znaleźć w internecie, m.in. na aliexpress lub rodzimym allegro.

Poduszki -makrama i len

 Kiedy w 2015 roku rozpoczynałam swoją frywolitkową przygodę od sterty źle zrobionych kółeczek, miałam przed oczami cudownej urody frywolitkową śnieżynkę, która tak naprawdę nie jest śnieżynką, ale fragmentem serwety lub bieżnika. Autorką tej przepięknej "śnieżynki" jest Iris Niebach. Już kiedyś wspominałam o jej pięknych wzorach, które zresztą kilka razy sama supłałam. 

Dla osób, które korzystają z mojego kursu frywolitki dla początkujących ,w najbliższym czasie przygotuję kolejne lekcje, m.in. jak robić Cluny leaf, split chain, SCMR i onion ring. Tym samym osoby początkujące, a właściwie średniozaawansowane, bo potrafiące zrobić split ring i józefinkę,  wejdą na poziom zaawansowany ;)
Frywolitki lecą na pandemiczną zabawę z koronką u Ani, Oli i Justyny.

I tyle na dzisiaj.

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)

Jak już kiedyś wspominałam, lubię papierową wiklinę. Najpierw podziwiałam wiklinowe prace Olki, potem w zabawie Podaj dalej otrzymałam od Beaty dwa koszyki. Jeszcze dość długo tylko podziwiałam piękne wyroby na Pintereście, aż któregoś dnia odważyłam się i zrobiłam pierwszy koszyk, potem następny i następny. Nawet w czasie warsztatów, które prowadzę dla osób +60, wprowadziłam papierową wiklinę jako technikę rękodzielniczą.

Przyznam się, że nie lubię wyplatać dziwnych, nikomu niepotrzebnych przedmiotów. Zapewne są one fajne, zabawne i niezwykłe, ale ja zdecydowanie wolę prostotę, więc najbardziej popularną  formą u mnie są proste koszyki, które plotę na wielkich garach lub kuchennych kotłach z WTZ-u, w którym pracuję. Tworzę proste, dość duże koszyki, które są świetną dekoracją domu. Idealnie pasują do stylu skandynawskiego i rustykalnego (szczególnie te w kolorach brązów i beżów).

Papierowa wiklina nie jest techniką szybką i prostą, ponieważ najpierw trzeba przygotować stosy papierowych rurek. A to z kolei wymaga pocięcia kilogramów gazet na paski, które potem trzeba pozwijać i posklejać. Ja swoje wyroby czasami farbuję przed  wyplataniem, a czasami maluję lub barwię bejcą gotowy koszyk. Bejce z reguły stosuję na białych rurkach, dobierając odpowiednie kolorki, które imitują prawdziwą wiklinę.  Swoje "wyplotki" zabezpieczam bezbarwnym lakierem typu Vidaron. Robię to, ponieważ w koszach i koszykach trzymam kwiaty doniczkowe, wymagające regularnego podlewania, więc papier musi być dobrze zabezpieczony przed ewentualną wilgocią, rozmiękaniem i rozpadaniem się w sensie dosłownym.

W tym roku pokusiłam się o zrobienie kosza o dość dużym dnie, ale wąskim rancie, aby wstawić do niego choinkę. Ale zaczęłam od końca, czyli najpierw umocowaliśmy w stojaku choinkę, potem ją ubraliśmy, a na końcu stwierdziłam, że w koszu wyglądałaby jeszcze lepiej, więc zrobiłam kosz.. Nie ukrywam,  że wsadzenie żywej choinki w specjalnym pojemniku na wodę było zadaniem, któremu ledwo sprostałam wraz z moim 15-letnim synem.... W przyszłym roku nie popełnię tego błędu :D Oczywiście koszykiem najbardziej były zainteresowane moje pieski.... Tu widać Pusię. Toluś jest z drugiej strony, bo cały czas jest w ruchu, poza chwilami, kiedy śpi...

Takim moim cichym marzeniem jest spróbować pleść z prawdziwej wikliny.  Kilka kilometrów od mojej pracy jest gospodarstwo wikliniarskie, zajmujące się uprawą wikliny, obróbką, wyplataniem różnych przedmiotów i sprzedażą gotowych wyrobów. Może powinnam się do nich wybrać....

Tyle na dziś.

Pozdrawiam,

Anetta (Jamiolowo)