Jamiolowo blog

Śnieg, anielice i wspomnienie dzieciństwa

Kiedy pada śnieg, wracam myślami do czasów dzieciństwa. Śnieg to była radość w czystej postaci i beztroska zabawa. Dzikie, pełne emocji zjazdy na sankach z górek i pagórków w pobliżu rzeczki smrodzawki...I ciągła obawa -uda się przelecieć na sankach nad wodą, czy taż zaliczy się niechlubną wpadkę. Zima to były harce na dworze - bitwy na śnieżki, wieczna budowa niezbyt udanego igloo, które się zapadało w środkowej części. Zima to lepienie pokracznych bałwanów z garami na głowach i widowiskowe kraksy na lodzie, kiedy usiłowało się wykonać pirueta na łyżwach na zamarzniętym jeziorze...Pamiętam zimowe wyczekiwanie na śnieg. Mróz nie był straszny, bo był nieodłącznym elementem zimy i dobrej zabawy. To nic, że czasami wracało się z szalikiem przymarzniętym do kurtki albo rękawiczkami tak sztywnymi, że trudno było je zdjąć z dłoni. A pamiętacie niezwykłe wzory mrozem malowane na szybach? Tak, zima miała swój urok. Dzisiaj niestety nie ma... Teraz zima dla mnie to obawa przed nieodśnieżonymi drogami, zamarzniętym samochodem, "padniętym" akumulatorem i odśnieżaniem chodnika przed domem, żeby czasami ktoś orła na śniegu nie wywinął...
Czasami myślę, że świat widziany oczyma dzieci jest piękniejszy i zdecydowanie bardziej radosny niż dorosłych...

Mixmediowe anielice

Za oknem pada śnieg, a ja tworzę mixmediowe anielice na podobraziach, używając farb akrylowych, suchych pasteli, papierów do scrapbookingu i wielu innych przedmiotów ;) Anielice jak to anielice są odrealnione i uproszczone... Umiejscawiam je na bogato zdobionym mixmediowym tle. Kolorystyka jest bardzo różna, bo każdy lubi coś innego. Może na zdjęciach nie za bardzo widać strukturę obrazów, ale jest ona widoczna gołym okiem ;) Te ciche, spokojne istotye niosą ze sobą pozytywne przesłanie i mnóstwo pozytywnej energii.

Frywolitkowa Wiosna 2021 Renaty nadeszła szybciej niż myślałam... Wzór zakupiłam i wydrukowałam. Czas nawinąć czółenka :)

Pozdrawiam,

Anetta

14 comments

Styczniowe rozmyślania i frywolitka w tle

Nie było mnie tak dawno w blogosferze, że aż się z lekka obawiam tego powrotu. Od lipca do grudnia wydarzyło się tyle niespodziewanych zdarzeń w moim życiu, że gdybym chciała je spisać, to wyszłaby niezła powieść. Ale nie będę nic spisywać... Nadmienię tylko, że przeprowadziłam się. Przez jakiś czas mieszkałam dosłownie i w przenośni na walizkach, więc o żadnym blogowaniu nie było w ogóle mowy. Były dni, że ze zmęczenia padałam na twarz i wcale nie miałam ochoty się podnieść... Na mojej głowie znalazło się zbyt wiele rzeczy. Nie wiem, jak to wszystko ogarnęłam, ale jakoś ogarnęłam. Cieszę się, że spotkałam kilkoro życzliwych ludzi, którzy pomogli mi, gdy wydawało mi się, że już nic nie ma sensu i nie dam rady.

Nieco prywaty i frywolitki

Moja pracownia wygląda jakby piorun w nią strzelił. Po przeprowadzce do końca nie wiem, gdzie co mam w tym natłoku przydasiów, które chyba jakimś tajemniczym sposobem rozmnożyły się w czasie transportu, bo nie przypominam sobie, żebym miała aż tyle klamotów. Mimo braku warunków lokalowych cały czas coś robię... Jak się domyślacie, przede wszystkim robiłam frywolitkowe śnieżynki.

Frywolitkowe śnieżynki wg Robin Perfetti

Od grudnia do teraz zrobiłam 42 frywolitkowe śnieżynki według najnowszej publikacji Robin Perfetti Four dozen tatted snowflakes, która dostępna jest na Etsy. Brakuje mi jeszcze 6 sztuk do kompletu ;)

Śnieżynki są różnej wielkości i mają różny stopień trudności. Nadają się dla osób początkujących i bardziej zaawansowanych. Przy tych trudniejszych trzeba umieć wykonać split ring, SCMR i wheel Cathrine. Reszta to oczywiście łuczki, kółka i gdzieniegdzie józefinkowe kółeczka. Poniżej kilka śnieżynek od 30 numeru w górę według numeracji Robin.

A poniżej góra frywolitkowych śnieżynek, które kilka dni temu zdjęłam z choinki. muszę je wyprać i wykrochmalić. Domyślacie się, że nie jest to moje ulubione zajęcie...Tym bardziej, że będę musiała napiąć 115 śnieżynek z choinki + te, co zrobiłam ostatnio, czyli kolejne 15 sztuk, ale poczekam z tym, aż dorobię te brakujące 6 do kompletu.

Frywolitkowe plany

Przede mną jeszcze frywolitkowa Wiosna 2020, której nie skończyłam przez te wszystkie nieoczekiwane zawirowania życiowe od wypadku poczynając, a na przeprowadzce kończąc...
Mam nadzieję, że skończę ją, zanim pojawi się Renulkowa Wiosna 2021, choć właśnie zobaczyłam, że mam marne szanse, bo na FB Renata już kończy 18 rządek tegorocznej Wiosny.

Pozdrawiam,

Anetta

9 comments

Wypadek i kilka życiowych refleksji...

Nie było mnie ponad miesiąc...Długo zastanawiałam się, czy w ogóle pisać, co się stało, bo raczej zawsze unikałam prywatnych tematów z mojego życia, ponieważ blog w założeniu jest blogiem rękodzielniczym, a nie miejscem, w którym roztrząsam swoje prywatne sprawy... Ale sądzę, że jakieś słowo wyjaśnienia mojej długiej nieobecności należy się czytelnikom bloga.

Wypadek samochodowy

Miesiąc temu miałam wypadek samochodowy. Rano, jak co dzień, jechałam do pracy, kiedy nagle za zakrętu wyskoczył samochód, pędzący środkiem drogi. Miałam ułamek sekundy na podjęcie decyzji, albo zderzamy się, albo zaliczam pobocze. Wybrałam pobocze, aby nie wpaść na któreś z drzew, bo jeżdżę drogą przez stary las. No cóż, nie przewidziałam tego, ze w jezdni jest ogromna dziura. Widziałam tę dziurę, ale nie wiedziałam, że jest tak wielka i głęboka. Wpadłam w nią, wybiło mnie, a potem już poleciałam z samochodem...Leciałam, obiłam się o skarpę raz, samochód kręcił podniebne piruety jak do dachowania, potem odbiłam się drugi raz.
A potem nie wiem, co było.
Kiedy otworzyłam oczy leżałam na ziemi, bo szyby straciłam gdzieś w czasie tych lotów. Samochód stał na boku od strony kierowcy, czyli mojej. Wyszłam górą... Nadjechali ludzie, którzy mi pomogli. Facet pędzący środkiem, odjechał, mimo że zapewne widział w lusterku, że wyleciałam w górę...

Refleksje życiowe

Mój samochód został zezłomowany. Na zdjęciu wyżej pokazuję tylko kawałek przodu, ale bok i tył został podobnie zmasakrowany... Ja wyszłam z tego ze wstrząsem mózgu i urazem barku. Nie miałam ani zadrapania, ani siniaka, ale za to miałam potężnego moralnego kaca. Taka sytuacja zmusza człowieka do trochę innego spojrzenia na życie, siebie i innych ludzi. Z jednej strony cieszę się, że byli obok mnie obcy ludzie, którzy bezinteresownie pomogli mi w tej trudnej sytuacji. Z drugiej natomiast - ten wypadek uświadomił mi, jak kruche jest ludzkie życie i jak nieprzewidywalne sytuacje czyhają na każdego z nas dosłownie na każdym kroku...

Nie było mnie tak długo, bo musiałam się poskładać duchowo. Kupiłam nowy samochód, choć zupełnie nie miałam tego w planach, bo lubiłam swoją starą micrę i myślałam, że razem doturlamy się do emerytury.
Wróciłam do pracy. Jeżdżę tą samą drogą przez las. Być może codziennie mijam tego człowieka, który odjechał zostawiając mnie tam na poboczu...

I tyle prywaty...

Pozdrawiam, życząc udanej niedzieli :)
Anetta

25 comments