Masakra, samochód wyglada okropnie, nie da sie już takim jeździć. Szczęście w tym wszystkim, że
nie wyszłaś z tego. Mogło sie skończyć duzo gorzej. A sprawca wypadku, tchórz jeden, myśle, że ma swoja karę mimo wszystko, bo musi teraz żyć z tą świadomością. Trzymaj się, dzielna jestes babeczka :)

Współczuje przeżyć, cieszę się, że nic poważnego się Tobie nie stało, chociaż to trauma, która pozostawi ślad. Ale wiesz, co nas nie zabije to nas wzmocni. Kochana, powodzenia :)

O raju Anetko, przykro mi to czytać. Najważniejsze, ze tobie nic poważnego się nie stało i jesteś teraz z nami. Buziaki. Tulam mocno.

Współczuję i cieszę się, że skończyło się na rozbitym samochodzie. Doskonale wiem co przeżywasz. Trzymaj się i tulam mocno.

matko boska , całe szczęście , że Ty wyszłaś z tego w miarę cało fizycznie bo o psychice nie wspomnę. I tak Cię podziwiam że byłaś w stanie ponownie wsiąść do auta i jechać tą samą trasą. Jak bym dorwała tego gnoja to bym chyba zabiła.
Trzymaj się kochana !!
Pozdrawiam

Bardzo to przykre, ale najważniejsze że wszystko jest dobrze. Wiem co to znaczy otrząsnąć się po "kolizji". Wszystkiego dobrego życzę.:)

O rany, współczuje :(. Cieszę się, że nic Tobie nie jest i wyszłaś z wypadku cało. A co do tego człowieka... ludzka obojętność i znieczulica jest okropna :((. Wśród jakich ludzi my żyjemy, a może to już nie ludzie, tylko potwory bez duszy? Trzymaj się!

Anetko współczuję Ci tego ciężkiego przeżycia. Pamiętam jak dwa lata temu sama miąłam potężny wypadek gdzie gość skręcił mi pod samochód a mnie siła uderzenia wybiła na chodnik i skasowałma skrzynke na listy i znak. Cudem w sklep nie wpadłam i ludzi nie stratowałam na chodniku. Moje auto poszło na złom a pana lekkie wgniecenie miało. Przyznam że mimo iż już jakiś czas minął to jakoś ciagle mam obaey jadąc czy wróce cała do domu. Dziś też młody chłopak staranowałby mnie z mała bo ścioł zakręt a że wysokie zboże mnie nie widział uciekałam w pobocze i pole bo widziałam już gniecąca blache. Nie wiem o czym ludzie myśla. Droga jest dla wszystkich ale z umiarem i rozwaga. Ciesze sie że zawsze mamy duże auta typu kombi czy minivan bo jak to ujął policjant gdybym nie jechała ciężkim autem ważacym ponad tone tylko corsa bo mieliśmy już ani mnie ani syna by nie było lub bylibyśmy połamani.
A gość który Cię potraktował myśle że albo nie miał serca albo był pod wpływem bo inaczej nie da sie takiego dziadostwa wytłumaczyć. Buziaki☺

Straszne wieści! W sumie to trzeba się cieszyć że wyszłaś z tego cało.
Też kilka lat temu miałam wypadek, nie zmieściłam się na zakręcie, bo z przeciwka wyjechał na mój pas:( Załapałam żwirowanego pobocza, odwróciło mnie i wylądowałam bokiem w rowie między dwoma drzewami. Kiedyś uwielbiałam jeździć, ale od tego czasu jazda nie sprawia mi przyjemności, mało tego, gdy tylko słyszę straż lub karetkę, a moich bliskich nie ma w domu, od razu do nich dzwonię.
Rozumiem co czujesz i współczuję. Trzymaj się Kochana:)

Jeju Kochana trzymaj się! Całe szczęście, że tylko wstrząsnnienie i bark. A tego typa powinni znaleźć i zamknąć!

Musiałaś przeżyć koszmarne chwile, ale szczęściem w tym nieszczęściu jest to, że wyszłaś z tego. A jeśli chodzi o tego kierowcę z na przeciwka to brak słów... czasem Ci ludzie jeżdżą skandalicznie, ścinają na zakrętach, pędzą jak torpedy i przez taką czystą głupotę można doprowadzić do wielkiego nieszczęścia. Trzymaj się! :)

O matko! Anetko ! Aż nie wiem co powiedzieć... Przykro mi bardzo z powodu Twojego wypadku. Można chyba powiedzieć, że miałaś szczęście w nieszczęściu, ale na pewno przeżyłaś potworny szok. Ja chyba nieprędko wsiadłabym ponownie za kierownicę.
Dawno temu miałam wypadek: dziewczynka 7-letnia wjechała rowerem prosto pod moje koła. Szczęście, że ani jej , ani mnie nic się nie stało. Ona była poobijana, a ja długi czas nie chciałam jeździć autem.
Życzę Ci spokoju i zdrowia ! Pozdrawiam :)

Tak się zastanawiałam co się z Tobą dzieje.
Anetko nad kruchością życia rozmyślam od lutego- tydzień po wylewie zmarł mój brat, tylko nieco starszy ode mnie.Dlatego tak trafia do nas cytat- Śpieszmy sie kochać ludzi, tak szybko odchodzą. Przykro mi,że dotknęło Cie coś takiego, ale cieszę sie, że obeszło się bez większego uszczerbku. Trzymaj sie, pozdrawiam

Kochana, dużo siły i spokoju:)

Przykro mi z powodu wypadku. Szczęście w nieszczęściu, że tylko tak się skończyło. Podziwiam, że dałaś radę wsiąść do auta i jeździć tą trasą. Takie coś zostawia ślad w psychice. Życzę Ci Anetko dużo zdrowia i spokoju.

Oj fatalnie to wygląda, ale najważniejsza jesteś Ty i że wyszłaś z tego cało.
Siedząc za kółkiem trzeba mieć oczy dookoła głowy, znam do, bo także zwykle siedzę za kółkiem.
Życzę zdrowia i spokoju ducha.
Pozdrawiam ciepło.

Najważniejsze, że Tobie nic się nie stało!. Wierzę, że takie momenty są w życiu po coś, tylko czasem to coś widać dopiero z perspektywy czasu. Pozdrawiam i życzę zdrowia :-)

Mnie wypadek bardzo zestresował i już nie chciałabym nigdy przeżyć czegoś takiego!

O matko! Straszne przeżycie- dosłownie i w przenośni... Niestety, ludzie sa jacy są:-(, jedni bezinteresownie pomogli, a ten, który powinien, olał....Zdrówka!

Współczuję Ci bardzo! Całe szczęście, że fizycznie jesteś cała. Gorzej z psychiką, bo z tym musisz się jakoś powoli uporać. Masz rację, na co dzień nie myślimy o tym jak bardzo kruche jest życie ludzkie... Uściski posyłam.

Wiesz ja zawsze uważałam,że samochód można pospawać,wymienić części a życia niestety nie da się skleić.Dlatego najważniejsze jest to,że żyjesz i że dochodzisz do siebie.Życzę Ci szybkiego dojścia do zdrowia zarówno psychicznego jak i fizycznego.Pozdrawiam

Dwa lata temu miałam podobną sytuację. O tyle, że było groźnie, choć nic nikomu się nie stało.
Wiozłam dzieci do szkoły i przedszkola, gdy z lewej strony z drogi podporządkowanej wbiło się w bok mojego samochodu sportowe audi. Polecieliśmy ze trzydzieści metrów w bok. Ja do dzisiaj pamiętam, jak ostatnimi ruchami sprawnej kierownicy ciągnęłam w bok, żeby nie wylądować na latarni. Jak się okazało chłopak śpieszył się do szkoły, do technikum. Bez prawa jazdy. Nieważne, że jechał z zupełnie innej strony niż mieszkał. Nie uciekł. Był strasznie przejęty. Tak bardzo, że od razu prosił mnie o telefon, żeby mógł zadzwonić do mamy. Wtedy wkurzyłam się pierwszy raz. Z synem na rękach i tuląc rozhisteryzowaną córkę.
Potem byłam rzeczowa i spokojna. I tak przez godzinę, jak dotarł po nas mąż. Wsadziłam dzieciaki do samochodu a sama wybuchnęłam takim płaczem, że sama się nie spodziewałam. Mąż mi mówił, że powiedziałam policjantce, żeby pilnował tego gnoja, bo go zabiję... bo chciał mi zabić dzieci.
Dwa dni do siebie dochodziłam. Nie fizycznie, tylko psychicznie. Miałam ciągle w głowie tą latarnię przed nami...
Dlatego rozumiem i współczuję.

Bardzo się boję takich sytuacji - właśnie dlatego, że są totalnie nieprzewidywalne. Ja mogę jechać jak trzeba, a ktoś szaleć - co z tego, że to będzie jego wina, jak dla mnie to nie będzie miało żadnego znaczenia, bo będę martwa albo mocno poturbowana

No niestety, pełno jest na naszych drogach bandytów, którzy ryzykują życie i zdrowie innych ludzi. Najważniejsze że koniec końców wyszłaś z tego cało. Obyś jak najszybciej odzyskała spokój ducha. Pozdrawiam!

Trzymaj się dzielnie:-). Całe szczęście że nie skończyło się gorzej choć i tak współczuję.Pozdrawiam :-).