Dobre wiadomości i kamień z serca, rozumiem co czujesz.:) Życzę zdrówka i dobrych dni. Przesyłam wirtualne uściski.

Cieszę się z dobrych wiadomości u Ciebie .Ja też wyszłam bez diagnozy tyle że miałam bardzo ważne badania na które musiałabym czekać miesiącami.Trochę wyszywałam i supłałam ale jednak szpitalna atmosfera nie sprzyja takim zajęciom pomimo komfortowych warunków -spokój ,cisza,czysto i przemiła obsługa /i nie jest to prywatna klinika o dziwo/.
Pozdrawiam i życzę zdrówka

Wspaniale! Zaglądałam i myślami byłam z Tobą. Teraz życzę ostatecznej diagnozy i szybkiego powrotu do zdrowia. Anetko, Twoje frywolitki są piękne. Moja mam tworzy te cuda i zbieram się napisać o tym post. Kiedy moja córka w szkole pisała o babci i wspomniała, że babcia robi frywolitki, pani nawet nie pofatygowała się sprawdzić, tylko podkreśliła na czerwono. Dziecko było zrozpaczone :(
Trzymaj się kochana <3
Pozdrawiam Alina

Dobrze czytać pomyślne wieści od Ciebie.
Co do frywolitki to obawiam się, że nie tylko ją czeka zapomnienie, ale i inne techniki rękodzielne. Z dzieciństwa pamiętam, że w większości domów były maszyny do szycia i zwężanie, skracanie czy naszywanie łat należało do zwyczajnych czynności domowych. Cerowało się skarpetki - teraz się wyrzuca i kupuje nowe. Niektórzy nie potrafią przyszyć guzika. W niewielu domach widuję serwetki, coraz rzadziej są firanki. Świat się zmienia, niestety nie we wszystkich aspektach na lepsze.

To na prawdę super wiadomości!!!!A frywolitki nieustannie podziwiam:)Pozdrawiam

Cieszę się z dobrych wiadomości, jednak pobytu w szpitalu, mimo towarzystwa i widokówe za oknem, nie zazdroszczę. Masz rację, ilekroć w pracy mówię o frywolitce, nikt nie wie o co chodzi, a przecież sama tez nie potrafię, tzn. coś tam próbowałam, nawet wyszedł mi jeden łuczek z trzema pikotkami, ale na tym skończyłam. Może kiedyś (czyt. na emeryturze) powrócę.
Miłego dnia:)

Anetko cieszę się, ze wszystko pomału zaczyna się układać i znów jesteś z nami.Tak bardzo lubię podziwiać Twoje frywolitki, że już czekam na innowacje, o których piszesz.Pozdrawiam i zdrowiej proszę.

Życzę CI, aby udało CI się przezimować lawendę :) ja próbowałam przez trzy kolejne lata i każda niby była mrozoodporna... niestety poddałam się i w tym roku już nie mam... dobrze, że jesteś :)

Anetko myślami byłam z TYobą i trzymałam kciuki aby diagnoza była pomyślna. Będę dalej trzymać za ostateczny wynik.
W szpitalu jedzenie jest jakie jest, ja po porodzie nie mogłam nawet przełknąć obiadów takie były okropne. Myślę że mój czworonożny pupil by nawet nimi pogardził. Ale to regionalny szpital więc mają ludzi w nosie. Pielęgniarki miały inne obiadki a pacjenci inne. W ubiegłe wakacje gdy syn był w Łodzi w szpitalu gdzie dzieci z całej PL zjeżdzają mąż się dziwił że takie pyszności dzieciaki dostają i w dużych porcjach oraz dodatkowo zawsze deserek do tego. Okazuje się że szpital który ma renomę potrafi zadbać o swoich pacjentów.
Do szpitala zabrałam haft i również pielęgniarki dziwiły się że jeszcze ktoś to robi-wydawało mi się że akurat haft jest popularny bo tyle nas blogosferze a jednak na terenach wiejskich to niecodzienność.
Pozdrawiam i zdrówka dużo życzę:-)

Dobre wieści Anetko . Cieszę się że nie potwierdziły się Twoje obawy i oby pozostało już tak na zawsze. Trzymam kciuki za pomyślny ostatni wynik.
Pozdrawiam

Tak sobie myślę, że gdyby nie blogowa przygoda też bym nie wiedziała co to frywolitka;-) Życzę Ci by Twoje frywolitkowe supełki w nieszpitalnych okolicznościach powstawały chociaż niezależnie od okoliczności i tak są piękne. Pozdrawiam:-)

DOBRE WIEŚCI.
Dbaj o siebie kochana

dobrze, że już jesteś:))